Είναι η γοητεία που ασκεί το Νιγηριανό Rock στο δυτικό ακροατήριο, αλλά και το συνεχές ψάξιμο κάποιων D.J.'s και συλλεκτών μουσικής, που αυτή η ιστορία δεν φαίνεται να έχει τέλος. Πέρα όμως από τα όποια γκρουπς ξαναέρχονται στο φως κάθε τόσο, υπάρχουν και οι μουσικοί με την δική τους μικρή ή μεγάλη ιστορία.
Και που μερικές φορές, είτε σαν session είτε δουλεύοντας στην παραγωγή, τους ξαναβρίσκουμαι σήμερα πίσω από μεγάλα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Κύριος Oludele Olaseinde που, με αφορμή την επικείμενη επανέκδοση του άλμπουμ των
γράφω σήμερα.
Σημαντικό μέρος του υλικού αυτής της ανάρτησης οφείλεται στο "υπό σχεδιασμό" booklet της έκδοσης, και τον καλό φίλο
που την επιμελείται.
"
Oludele Olaseinde is the founder of River Niger Orchestra. Olu is a
renowned session guitarist and keyboard player who started his musical
journey in Nigeria during the Afro Rock and Afrobeat era of the 1970s.
Olu was lead guitarist for Afro Express and Ofo the Black Company whose
music was used for the Grammy winning film 'Last King of Scotland'. Olu
was also a special adviser to Markus Dravs producer of Coldplay's Viva La Vida album and winner of the 2011 Brit Awards Best British Music Producer."
Αυτά αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα της
River Niger Orchestra, μίας μουσικής ομάδας που δημιουργήθηκε από τον
Olu Olaseinde, και που δρα στα πλαίσια του "
River Niger Arts", ενός καλλιτεχνικού - εκπαιδευτικού εργαστηρίου στην Βρετανία (Liverpool). Συνθέτης, παραγωγός, μουσικός ερευνητής, αλλά και πολυοργανίστας ο Olu, ένας από τους πρωτεργάτες του Νιγηριανού Afro-Rock, έχει εργαστεί τα τελευταία χρόνια για αρκετές διεθνείς δισκογραφικές εταιρείες, όπως η Polygram και η Decca. Συνεργάστηκε με τον
Seun Kuti, την περίοδο που σπούδαζε τεχνολογία ήχου στο Λίβερπουλ (μάλλον υπήρξε δάσκαλος του), και πρόσφατα με τον
Femi Kuti, ενώ συνεχίζει να εκτελεί ως session ή support μουσικός, όπως για παράδειγμα με τους
Kool and the Gang.
Παράλληλα, στο συνθετικό του έργο, μέσα από την δουλειά του με τους "River Niger Orchestra", μεταφέρει την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας του, κυρίως με την χρήση παραδοσιακών οργάνων, όπως το Iya` Lu (Talking Drum), Oja (native flute) & Goje` (African violin), και με την ποίηση να έχει τον πρώτο λόγο.
Για το κομμάτι που ακολουθεί: "The Chase" is a narrative about a slave who escapes and is being hunted down by riders on horses, and blood hounds. "The Chase" is from The Anti-Slavery Harp; A collection of songs for anti-slavery meetings, compiled by William W. Brown, a fugitive slave (Boston : Bela Marsh, 1848).
Όπως αναφέρεται και στο απόσπασμα που παραθέτω στην αρχή ο
Olaseinde ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι την περίοδο του Afro-Rock &
Afrobeat των 70's, αλλά και λίγο νωρίτερα. Ήδη από τα μέσα περίπου των
60's θα διατελέσει μέλος συγκροτημάτων όπως οι "
The Vampires" και
oι "The Clusters".
 |
| 1966 - Pic Courtesy (απο το αρχείο του Comb & Razor) |
Νεανικά γκρουπς, μέσα από τα οποία γαλουχήθηκε μια πλειάδα μουσικών, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα επόμενα χρόνια.
Στην φωτογραφία διακρίνονται οι: Olaseinde (αριστερά),
David Cliff (αργότερα leader των
Cloud 7), και αριστερά ο
Patrick Solomon (γνωστός ως Patsol). Ιδιαίτερα οι Clusters υπήρξαν σε σημαντικό βαθμό, η μήτρα των όσων θα επακολουθούσαν. Ξεκίνησαν σαν ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα γυμνασιόπαιδων
που ήθελαν να γίνουν pop stars, και την περίοδο 66/67 κατάφεραν να
γίνουν η πιό δημοφιλής μπάντα στην Νιγηρία. Εκείνη την εποχή είχαν
επηρεαστεί από την Βρετανική εισβολή, τους Beatles και τους Rolling
Stones, και αργότερα από τον James Brown. Όλα αυτά όμως έως ότου είδαν τον
Geraldο Pino και τους
Heartbeats Band από
την Seirra Leone. Από 'κει και πέρα άρχισαν να παίζουν ένα μείγμα Rock, Soul και
Highlife, που αποτέλεσε και τον πυρήνα του Afro- Rock και του Afrobeat.
Το 1970 τρία μέλη
των Clusters (οι
Jones,
Akintobi &
Odumosu) θα αποχωρήσουν για να δημιουργήσουν στην συνέχεια τους "
Afrocollection", και που μετά από μιά μεγάλη "περιπέτεια" με τον
Ginger Baker θα σχηματίσουν τους περίφημους
BLO.
(Αυτή όμως είναι μιά άλλη ιστορία ... ).
Γεγονός είναι πάντως πως τόσο η εμφάνιση του Geraldo Pino, όσο και η παρουσία
του Ginger Baker στην Νιγηρία στις αρχές του 70, λειτούργησαν καταλυτικά
ως προς την δημιουργία μιάς νέας σκηνής στο Lagos.
Στα 1973 ο Olu θα ενταχθεί σαν "lead guitarist" στους
Ofo The Black Company του χαρισματικού
Larry Ifediorama (πέθανε το 2005), όπου και θα παραμείνει μεχρι το 1975. Έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους ένα επιτυχημένο 45άρι -1972 για την London Records (Decca)- με το καταιγιστικό "fuzz-rock" Allah Wakbarr (γνωστό και μέσα από την συλλογή της
AfroStrut ":
Nigeria 70 /The Definitive Story of Funky Lagos -2001), oi Ofo έχουν μετακινηθεί στην Βρετανία, και τότε είναι που πρέπει να συναντάνε τον Olaseinde, ο οποίος βρίσκεται εκεί για σπουδές (αρκετά ερωτηματικά ... ). Αν και στο booklet του "Nigeria 70" ο Olu (Dele τότε) αναφέρεται στην σύνθεση της παραπάνω εγγραφής ως κιμπορντίτσας, οι χρονολογίες δεν ταιριάζουν. Σε κάθε περίπτωση όμως θα έχει συμμετοχή στο μοναδικό "studio album" του γκρουπ, - το
Eniano είναι ένα κομμάτι από αυτό το LP & ανθολογείται στην συλλογή της
Soundway Record: Nigeria Rock Special - και πιθανόν και στο 45άρι: "
The Book / Let's Go Where The Action Is". Και τα δύο το 1974. Υπάρχει και άλλο ένα single εκείνη την περίοδο, το:
Love is you / Egwu Aja, με "παραλλαγές" πάνω στο θέμα του "Allah Wakbarr". Αρκετά γνωστό το πρώτο track από την ταινία:
The Last King of Scotland. Στα επόμενα χρόνια θα γίνουν αρκετές αλλαγές στην σύνθεση των "Ofo", ενώ το 1977 θα επιστρέψουν στην Νιγηρία κυκλοφορώντας και ένα Live άλμπουμ, ηχογραφημένο κάπου στην Ευρώπη, ως: Ofo The Rock Company.
.
Από ότι φαίνεται ο Olaseinde, θα παραμείνει στην Αγγλία και το 1976 παρέα με τον
Soni Maloko, πρών μπασίστα των Ofo, θα φτιάξουν την δική τους μπάντα, τους
Afro Express.
Την ίδια χρονιά θα βγεί και το
Asalam Aleikum, το LP που ηχογράφησαν στο Manchester, ένα από τα πιό ενδιαφέροντα & σπάνια εκείνων των χρόνων. Μέ έντονο μουσουλμανικό χαρακτήρα, και την χρήση του αραβικού ιδιώματος, αλλά και των σπασμένων Αγγλικών, των Yoriba, Hausa, Efik & Ebo, ο Olu και η παρέα του θα φτιάξουν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να χαρακτηριστει ως: "Black Music International"- όπως ακριβώς και η ονομασία της private έκδοσης του δίσκου. Περισσότερες πληροφορίες δεν έχω προς το παρόν, αλλά χάρη στις προσπάθειες του Γάλλου
D.J. Ness, που ξέθαψε αυτό το μικρό διαμάντι κάπου στο Benin και ήρθε σε επαφή με τον Olaseinde, αναμένουμε την επανέκδοση του, από τα "master tapes", μέσα στον Σεπτέμβριο! Η μπάντα, πριν διαλυθεί, θα κυκλοφόρησει ακόμα ένα EP , το "
Oya for the Festival" (1977), γιά να τιμήσει το
FESTAC 77, το
2ο "African Festival of Arts and Culture" στην Νιγηρία.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο Olaseinde θα βρεθεί να συνεργάζεται γιά λίγο με μία άλλη Νιγηριανή μπάντα που έδρασε στην Μεγ. Βρετανία ( όπως τόσες άλλες άλλωστε), τους
, όταν ήρθε σε ρήξη με την Decca, και που κυκλοφόρησε μερικά από τα τολμηρότερα άλμπουμ εκείνης της περιόδου.
